Osim dekorativne funkcije i statusnog simbola, na tepisima se mogla pratiti i istorija jednog
naroda o čemu svedoči tzv. ratni tepih iz novije istorije koji je nastao u vreme kada je Sovjetski
savez napao Avganistan, a upravo iz njihove proizvodnje nastali su ovakvi modeli. Kasnije,
početkom trećeg milenijuma kada je krenula američka invazija na Avganistan, ovakav način
izrade tepiha nastavio je i dalje da se proizvodi u lokalnim avganistanskim mestima. Autentični
dizajn koji se i danas prepoznanje vezuje se za indijsku proizvodnju, a njihovi originalni modeli
sigurno sadrže zelenu, žutu i svetlije nijanse plave boje.
Dok se kod nekih naroda tepih vezuje za status, moć i ugled, kada je Maroko u pitanju, uloga
tepiha kod ovih naroda je zaštitna, jer su ih Marokanci izrađivali kako bi se zaštitili od visokih
temperatura tokom dana. Njih su krasile veoma atraktivne boje, slab kvalitet izrade, ali dizajn
koji je bio drugačijeg i uglavnom geometrijskog oblika.
Svakako, glavni centri proizvodnje tepiha jesu u Kini, a tradicija im je duga više stotina godina.
Osim Pekinga, kao glavnog grada, proizvode se i u manjim gradovima i oblastima, a upravo od
mesta ili regiona zavisi kakve će imati detalje i šare. Različiti su motivi, slike, kao i likovi, pa se
često mogu naći u prodaji tepisi sa ukrasima cveća, drveća, ptica. Među motivima je čest lik
zmaja, kao i neki geometrijski oblici, poput trougla.
Plodno evropsko industrijsko tlo
Od kraja 11. veka Evropom je počela da se širi manufakturna proizvodnja tepiha. Modeli
jednostavnog dizajna postaju sve popularniji, a sa razvojem industrije i tehnologije počinju da se
prepoznaju kvalitet, dizajn, ali i novi načini njihove izrade.
Treba napomenuti da se najstariji sačuvani primerak nalazi u muzeju Ermitaž u Sankt
Peterburgu i to je čuveni pazirik, koji je zapravo primer orijentalnog tepiha. Datira još iz 5. veka
pre nove ere, a tim ruskih arheologa pronašao ga je polovinom 20. veka na planini Altaj.
Kada govorimo o Evropi, glavna proizvodnja je počela u Francuskoj u vreme Henrija VI, koji je i
pokrenuo incijativu za izradu tepiha. Iako je provobitno napravljeno preko stotinu modela koji
je trebalo izložiti u Luvru, ti modeli su na kraju završili u Versaju. Sa proizvodnjom se krenulo u
prvoj polovini 18. veka, a zatim se ona proširila ne samo na čitavu Francusku, već i na svet.
Kada je Velika Britanija u pitanju, veliki značaj se pridavao lokalnoj tradiciji, pa je Engleska
postala prva evropska zemlja koja je počela da izvozi tepihe. Najpopularniji su postali tepisi koji
su se proizvodili u 17. veku, a svojim izgledom su podsećali na persijske i turske primere.
Zanimljivo je da, i danas u malom gradu u Vorčesterširu većina stanovnika, njih više od 50 000,
radi u industriji tepiha.
Na tlo Amerike, tepih je dospeo zahvaljujući kolonistima, a ubrzo zatim došlo je i do razvoja
tekstilne industrije. Autentični dizajn i oslikavanje motiva iz indijanske kulture i tradicije
karakteristično je za plemena koja žive na prostoru Novog Meksika, a ovi tepisi su nastajali od vune, koju su Indijanci, kako legeda kaže, proizvodili od ovaca koje su na prostor Južne Amerike
doneli Španci. Tepisi Indijanaca originalnog načina izrade i danas su prepoznatljivi. U Južnoj
Americi je duga tradicija izrade tepiha, pa je ova grana tekstilne industrije i te kako važan posao
za većinu lokalnog stanovništva.